Kuzularım bu yazım size.

İlk önce sizi ne kadar çok sevdiğimi yazarak başlıyorum, Siz çok özel ve çok güçlü çocuklarsınız. Güçlüsünüz çünkü 30 haftalık ve 1,5 kg doğmanıza rağmen doktorları bile şaşırtıp kendi başınıza nefes aldınız ve sizi kuveze bile koymaya gerek görmediler. O minnak halinizle bile gözleriniz fıldır fıldırdı, başınızı dimdik tutuyordunuz. Her nekadar doğumda sizi gösterdiklerinde "bu ne sıçan gibi " diyip bütün ameliyathaneyi kahkahaya boğduysamda (ama itiraf edin ilk bebeklik fotolarınızı siz bile beğenmiyordunuz bunlar başkasının fotoları diye) sonra büyümeye başladınız ve çoookkk güzelll bebekler ve çocuklar oldunuz. 

Özelsiniz çünkü benim size hamile kalmam mucizeydi, ilk kalp atışlarınızı duyduğumda o kadar heyacanlanıp mutlu olmuştumki, anlatamam.

Sizinle olmak, sizi büyütmek, birey olarak yetiştirmek o kadar zor ama bir okadar güzel. Ne kadar iyi bir anne olduğum tartışılır, bazen çok tahammülsüz olabiliyorum size karşı, bazen size bağırıyorum da, (ama hemen pişman oluyorum ama anneliğe b*k sürdürmemek için biraz daha uzatıyoum), bazen sizin ufak kaçamaklar yapmanıza izin veriyorum(mesela az cips yemenize) ama yanlışlar yapa yapa doğruyu öğreniyorum, size iyi örnek olmaya çalışıyorum (ellerinizi gidin yıkayın demek yerine hadi ellerimizi yıkıyoruz herkes banyoya diyorum mesala), sonra sizi hiç kandırmıyorum, hoşunuza gitmese bile doğruyu söylüyorum, ve verdiğim tüm sözleri tutuyorum, aynı sizin gibi, size denemekten vazgeçmemeyi öğretiyorum (çok sabırsızsınız amaaa), sizinle parkta oynamayı, alışveriş yapmayı (özellikle bana kıyafet falan getirip anne bu sence nasıl sana çok yakışır demenizi), yatakta delirmeyi, film seyretmeyi, kek yapmayı, bana sarılıp uyumanızı, yüzmeyi ........ herşeyi çoooooooooook seviyorum. 

Boşanmamız konusunda beklediğimden daha anlayışlı olmanızda beni ayrıca mutlu ediyor, bunun sizin için ne kadar büyük bir travma olduğunu biliyorum, biliyoruz. Sizi üzmek hayatta en son isteyeceğim şey, bunu biliyorsunuz, ama bazen hayatta teoriyle pratik birbirini tutmuyor, biz babanızla büyük bir aşkla evlendik, çokta mutlu olduk, ama bazı şeyler tıkandı, ters gitti, sevgimiz bitti, aynı evde 2 yabancı olduk, bu sizi de etkiledi, yanınızda hiç sesimizi bile yükseltmememize rağmen siz o küçücük halinizle negtif havayı hep hissettiniz, gözlerinizde mutsuzluk vardı aynı bizim gibi. Sizin için denedik hemde çok, ama bazı şeylerin geri dönüşü olmuyor maalesef annecim. Birlikte mutsuz bir anne babanın mutsuz çocukları olacağınıza, ayrı ama bireysel olarak daha huzurlu anne babanın huzurlu, güvenli ve mutlu çocukları olmanızı düşündük (bunun için her gece Allah'a yalvarıyorum). Ben de, babanızda sizi çok seviyoruz, siz bizim için dünyanın en değerli iki varlığısınız. Babanız gerçekten çok ilgili, çok iyi bir baba, bunu asla unutmayın.Biz herzaman sizin yanınızda olacağız, Allah izin verdiği sürece hayatınızın önemli anlarında hep beraber olacağız, biz sizin her zaman "anne ve babanız" olacağız sadece "eş" olmayı beceremedik biz.Umarım büyüdüğünüzde bizi anlayıp hak vereceksiniz. Ama gene de hep bir parçanız eksik olduğu için özür diliyorum annecim kendi adıma, umarım affedersiniz bizi.

Tekrar yazıyorum sizi daima çok seveceğim, iyiki benim çocuklarımsınız.